برام سوال بود که چرا دشمن اینهمه با انبیا وائمه ما دشمنی می کردند،چرا این همه از این بزرگواران می ترسیدند جواب این سوالم رو وقتی گرفتم که با حاج آقا طاهری راهی یه دوره ای شدم با موضوع ولایت فقیه ،دوره بابرکتی بود .موضوع رو از صفرِ صفر برامون تبیین می کردند.

اینجا بود که کتاب ولایت فقیه کانون عزت واقتدار رو شناختم.ج 5 از این سری کتابها اینطور جواب سوالم رو مطرح کرده بود که؟

اصلا ائمه ما علیهم السلام تمام زجر ومصیبتشان به خاطر این بود که دنبال حاکمیت الهی بودند.وإلا اگر امام صادق علیه السلام یک گوشه می نشستند وچند نفر دور خودشان جمع می کردند وفقط یک مسئله شرعی می گفتند،کسی به آنها کاری نداشت.خود امام صادق علیه السلام در یک حدیث می فرمایند:هذا ابو حنیفة له اصحاب وهذا الحسن بصری له اصحاب"ابو حنیفه اصحابی دارد وحسن بصری هم اصحابی.پس چرا به انها کاری ندارند ؟چون می دانند که تنها آن حضرت داعیه امامت دارند.تمام نزاعی که شما در طول دوران زندگی اهل بیت علیهم السلام شاهد هستید بر سر همین قضیه است.اگر بحث قدرت سیاسی نبود هیچ گونه تعرضی نسبت به آنها انجام نمی گرفت.به همین دلیل این بزرگواران روی کلمه امامت حساسیت ویژه ای داشتند .امام صادق علیه السلام در اجتماع مردم در عرفات می ایستند ودر میان مردم می گویند"ان رسول الله کان الامام،ثم کان علی بن ابی طالب ،ثم الحسن، ثم الحسین، ثم علی ابن الحسین، ثم محمد ابن علی ثم هه فینادی ثلاث مرات لمن بین یدیه"تا می رسند به خودشان.بحث از ابتدا بر سر همین نکته بوده است.

ونکته مهم اینجاست که برای اسلام حکومت هدف نیست،حکومت موضوع اصلی نیست ،حکومت بهترین وسیله است برای اجرای حدود واحکام الهی در جامعه.وقتی قراراست قانون اسلام در جامعه پیاده شود ،به حکم عقل،باید فردی عالم وعادل وفقیه در این دین مجری احکام باشد واز این طریق ضمانت اجرایی این قانون تضمین شود.اگر امام معصوم در جامعه باشد او تنها فردی است که این صلاحیت را دارد واگر حضرتش پس پرده غیبت باشد ولی فقیه منسوب از جانب او"منسوب به شرایط"عهده دار این منصب خواهد بود.